Wędrujące lub ruchome wydmy to jedna z najbardziej rozpoznawalnych atrakcji polskiego wybrzeża. Niewiele jednak osób byłoby w stanie umiejscowić ją w konkretnym parku narodowym. To jedyne takie miejsce w Polsce, odwiedzane każdego roku przez tłumy turystów. Warto wiec zapamiętać nazwę Słowińskiego Parku Narodowego, pochodzącą od dawnych mieszkańców tych terenów – Słowińców. Wydmowy krajobraz oraz specyficzna flora i fauna sprawiają, że jest to jeden z najbardziej unikalnych obiektów przyrodniczych w kraju.
Słowiński Park Narodowy założono w 1967 roku. Celem jego stworzenia była ochrona systemu przymorskich jezior, z których największe to jezioro Łebsko, bagien, torfowisk oraz unikalnych w skali kraju wędrujących wydm. Krajobraz ten został ukształtowany przez morze. Jego fale oraz wiejące w stronę lądu morskie wiatry nanosiły przez wieki drobiny piasku, które osadzały się tworząc kolejne utwory. Około 6 tysięcy lat temu znajdowała się tu jeszcze zatoka. Z czasem była ona oddzielana od otwartego morza przez nanoszony przez fale morskie i wiatr piasek. W ten sposób utworzyły się jeziora Łebsko, Gardno, Dołgie Wielkie i Małe oraz Smołdzińskie. W okresie silnych wiatrów od morza dopływa do nich słona woda, która powoduje, ze powstały tutaj charakterystyczne ekosystemy. Można tu spotkać roślinność słonolubną oraz ryby, które na co dzień zamieszkują morskie wody. Jeziora to także raj dla ptaków. Swoje gniazda buduje tu blisko 260 gatunków. Większość z nich ma tu swoje tereny lęgowe. Ze względu na tak bogaty świat awifauny obszar Słowińskiego Parku Narodowego został włączony do międzynarodowej konwencji z Ramsar, której celem jest ochrona ptactwa.
Jednak wiejące od morza wiatry przyczyniły się nie tylko do powstania jezior przybrzeżnych. Dzięki przemieszczaniu przez niego naniesionego przez morskie fale piasku utworzyły się tu wydmy. Ze względu na ciągły ruch drobinek piasku zmieniają one cały czas swoje położenie. Prowadzi to do powstawania zjawiska tak zwanych wędrujących lub ruchomych wydm. Przemieszczają się one z prędkością od 3 do 10 metrów na rok. Najwyższą z wydm w Słowińskim Parku Narodowym jest Góra Łącka o wysokości ponad 40 metrów nad poziomem morza. Przez opisywany teren prowadzi jeden z najbardziej uczęszczanych na wybrzeżu szlaków turystycznych, oznaczony kolorem czerwonym. To właśnie z niego podziwiać można siłę przyrody, która zdziałać potrafi prawdziwe cuda.
Piasek, który wiatr nawiewał w te strony w ciągu wieków zasypał kilka wsi, zamieszkiwanych przez Słowińców. Nie ulegli oni jednak zapomnieniu. W Klukach, na terenie Parku znajduje się Muzeum Wsi Słowińców –skansen, prezentujący domostwa, zabudowania gospodarcze oraz kulturę materialną tej grupy etnograficznej. Niedaleko Kluk znajduje się morenowe wzniesienie – Rowokół o wysokości 115 metrów nad poziomem morza. Na jego szczycie stoi wieża widokowa, z której roztaczają się widoki na okolicę. Z kolei w Smołdzinie odwiedzić można muzeum przyrodnicze parku, w którym prezentowana jest historia powstania ruchomych wydm oraz zamieszkujące ich teren gatunki roślin i zwierząt.
Warto pamiętać, że Słowiński Park Narodowy to nie tylko ruchome wydmy ale także ciekawe tereny leśne oraz bagienne i jeziorne. W ich okolicach znajdują się liczne szlaki piesze, rowerowe oraz szlaki kajakowe prowadzące przez tutejsze jeziora. Dzięki nim możliwa jest eksploracja całego terenu parku, która dodatkowo jest doskonałym aktywnym wypoczynkiem na świeżym powietrzu.
Booking.com
